W początkach hafciarstwa ludowego na Kujawach korzystano z płótna lnianego samodziałowego. Wraz z rozwojem włókiennictwa w Łodzi, Zgierzu i Pabianicach zaczęły trafiać na wieś płótna fabryczne lniane i bawełniane nie tylko w kolorze białym. Modne stają się takie kolory jak niebieski, różowy i czerwony. Płótna w tych barwach, Kujawianki przeznaczyły na odświętne fartuchy. Z czerwonych płócien i flaneli szyto halki piekielnice haftowane czarną nitką. Charakterystyczną cechą materiałów fabrycznych jest ich zróżnicowana gęstość. Dzięki temu można było dopasować odpowiedni materiał zgodnie
z przeznaczeniem. Pojawiły się takie tkaniny jak batyst czy inlet. W 2 połowie XIX w. coraz bardziej popularny staje się też tiul bawełniany, wykorzystywany do wyszywania czepców i fartuchów. Na płótnach stosowano wyłącznie haft biały, natomiast tiulowe elementy stroju zdobiono najczęściej haftem przewlekanym, rzadziej białym.
